In 2013 is het hondervijftig jaar geleden dat Nederland de slavernij in de West-Indische koloniën (Suriname en de Nederlandse Antillen) afschafte. Voordat het in 1863 zover was, is er vanzelfsprekend uitgebreid over gediscussieerd door voor- en tegenstanders. Hierbij een onderdeel van deze discussie: twee redevoeringen, de eerste (1853) van Julien Wolbers en de tweede (1856) van Nicolaas Beets. Beide heren pleiten vanuit hun christelijke levensovertuiging voor afschaffing van de slavernij. Waar Wolbers zich concentreert op de wrede straffen en de ook overigens slechte behandeling van de negerslaven (de vergelijking trekkende met “De negerhut van oom Tom”, waarin de misstanden van de Amerikaanse slavernij worden belicht), kiest Beets een andere benadering. Hij wil niet het risico lopen dat misstanden door slavernijvoorstanders worden gebagatelliseerd of afgedaan als uitzonderingen, en focust op menslievendheid, beschaving en de geest van het christendom.
Beide betogen, hoe verschillend ook in benadering van het probleem, zijn hartstochtelijke oproepen tot erkenning van het recht op vrijheid van eenieder, ongeacht huidskleur of afkomst. (kattekliek)
