Hoofdstuk
1
Toen Ricardo klaar was met de opwinding van Villa Rose, keerde hij terug naar Grosvenor Square en hervatte hij het drukke, onnodige leven van een amateur. Maar de studio's hadden hun smaak verloren, kunstenaars hun aantrekkelijkheid en zelfs de Russische opera leek een kleinigheid. Het leven was een teleurstelling; Het lot had, net als een actrice in een restaurant, de houten stamper in haar hand genomen en alle schittering uit de champagne geroerd; Meneer Ricardo kwijnde weg - tot een onvergetelijke ochtend.
Hij zat troosteloos aan zijn ontbijttafel toen de deur openbarstte en een vierkante, stoere man, met het blauwe, geschoren gezicht van een Franse komiek, de kamer binnenstormde. Ricardo sprong met een kreet van vreugde op de nieuwkomer af.
'Mijn beste Hanaud!'
Hij greep zijn bezoeker bij de arm en voelde het om er zeker van te zijn dat hier, in vlees en bloed, de man stond die hem had laten kennismaken met de scherpste gevoelens van zijn leven. Hij wendde zich tot zijn butler, die nog steeds blaren in de deuropening blies bij de onopvallende inval van de Franse rechercheur.
'Een andere plaats, Burton,' riep hij uit, en zodra hij en Hanaud alleen waren: 'Wat voor een goede wind blaast u naar Londen?'
'Zaken, mijn vriend. Het verdwijnen van edelmetaal ergens op de lijn tussen Parijs en Londen. Maar het is afgelopen. Ja, ik ga op vakantie.'
Er was plotseling een licht in de ogen van meneer Ricardo geflitst en nu niet minder plotseling gedoofd. Hanaud besteedde geen enkele aandacht aan de teleurstelling van zijn vriend. Hij viel op een stuk zilver dat het tafelkleed sierde en nam het mee naar het raam.
'Alles is zoals het moet zijn, mijn vriend', riep hij grijnzend uit. 'Grosvenor Square, deTimes gaat open bij de geldzuil en een vals antiek op tafel. Zo heb ik van je gedroomd. Alle heer Ricardo staat in die zin.'
Ricardo lachte zenuwachtig. Herinnering maakte hem op zijn hoede voor Hanauds sarcasme. Hij was zelfs verlegen om te protesteren tegen de echtheid van zijn zilver. Maar hij had inderdaad geen tijd. De deur ging weer open en opnieuw verscheen de butler. Bij deze gelegenheid was hij echter alleen.
'Meneer Calladine wil u spreken, meneer', zei hij.
'Calladine!' riep Ricardo in een extreme verrassing. 'Dat is het meest bijzondere.' Hij keek op de klok op zijn schoorsteenmantel. Het was amper half negen. 'Ook op dit uur?'
'Meneer Calladine draagt nog steeds avondkleding,' merkte de butler op.
Ricardo begon in zijn stoel. Hij begon te dromen over mogelijkheden; en hier stond Hanaud op wonderbaarlijke wijze aan zijn zijde.
'Waar is meneer Calladine?' hij vroeg.
'Ik heb hem de bibliotheek laten zien.'
'Goed,' zei meneer Ricardo. 'Ik kom naar hem toe.'
Maar hij had geen haast. Hij ging zitten en liet zijn gedachten spelen met dit incident van Calladine's vroege bezoek.
'Het is heel vreemd', zei hij. 'Ik heb Calladine al maanden niet gezien - nee, en ook niemand. Maar een tijdje geleden werd niemand vaker gezien.'
Hij viel blijkbaar in een muze, maar hij wilde alleen de nieuwsgierigheid van Hanaud opwekken. Bij deze poging faalde hij echter. Hanaud ging rustig door met het eten van zijn ontbijt, zodat meneer Ricardo gedwongen werd het verhaal te vertellen dat hij brandde om te vertellen.
'Drink je koffie,
