Dünya çapında yapılan birçok anket veya istatistik çalışmalarında toplum olarak ya orta ya da son sıralarda yer alırız. Anket konuları ise genellikle insan hakları, demokrasi, ifade hürriyeti ve eğitim kalitesi gibi modern toplum olmanın en temel gereksinimlerini içermektedir. Bu araştırmalarda görüldüğü üzere Türkiye’nin geri kalmışlığı, bazen basit bir olay (örneğin sıradan bir futbol müsabakasının ülkenin tek gündemi haline getirilmesi) veya hamasi çıkışlar ile toplum nezdinde unutturulmaya çalışılmaktadır. “Bir Türk Dünyaya Bedel”, “Türk’ün Türk’ten başka dostu yoktur”, “Yenildik ama Ezilmedik” gibi yeri ve zamanı sürekli karıştırılan, zeminden yoksun bilinçsiz çıkışlar bu amaca hizmet etmektedir. Diğer bir zafiyet alanımız ise derinlemesine inceleme ve takip yapamamak, insan hakları konusunda yeterli bilince sahip olmamaktır. Kendimize sürekli layık gördüğümüz “Balık Hafıza” tabiri ile açıklanan bu durum “günlük” yaşamaya alışmanın ve eğitim eksikliğinin sonucudur. Bundan dolayı, ülkede karar verici makamları işgal eden insanların birbirini tutmayan söylem, eylem ve insan haklarına uygun olmayan davranışları maalesef bir sorun olarak görülmemektedir. Türk medyasındaki bazı ulusalcı yazarlar tarafından vurgulanan bu sorun, onları okuyan kesim tarafından bile anlık olarak değerlendirilmekte, iktidarı, muhalefeti ya da bürokrasiyi sorgulayıcı bir hale dönüşmemektedir. Sonuç olarak küreselleşen ve küçücük bir köy haline dönüşen dünyada yaşam kalitesi ve üretim seviyesi düşük “serseri devlet” yolunda ilerleyen bir ülke profili ortaya çıkmaktadır.
Peki Bu Hale Nasıl ve Neden Geldik/Getirildik?
