AN EMPTY VESSEL AT THE RIVER BANK, BIRDS FLYING OVER THE SILENT WATERS. THE AFTERNOON SHADOWS ARE CAST UPON. A COOLING BREEZE STARTS FLOWING. MAY BE IT WILL RAIN. THIS VILLAGE WAS STILL THERE IN HER MIND, SOMEWHERE DEEP INSIDE. SHE IS AWARE OF THE FACT THAT AFTER ALL THESE YEARS, THE VILLAGE WHICH IS STILL LINGERING IN HER MINDS WILL NOT BE FOUND AS IT WAS LEFT. NOW THE WATER HAS SETTLED DOWN. BUT THERE ARE ALWAYS TIME WHEN THE WATER LOSES ITS CALMNESS, LEAVES ITS BOUNDARIES, STARTS RUNNING HITHER AND TITHER. THEN THE WATER DOES NOT RECOGNIZE ANYTHING. IT FORGETS ITS LIFESAVING QUALITIES. IT TAKES A FORM OF CATASTROPHE. THEN ARRIVES THE DOOMSDAY. THE CATASTROPHE ENGULFS EVERYTHING. IT DOMINATES THE MINDS FORGETTING THE WISHES AND RELUCTANCE OF A HUMAN NATURE....एखादीच रिकामी होडी किनायाला. संथ पाण्यावरून पक्षी या तीरावरून त्या तीराकडे उडतात. दुपार कलते. थोडी थंड हवा सुटते. कदाचित पाऊस येईलही... हे तिच्या मनात राहून गेलेलं गाव तिलाही आता इतक्या काळानंतर जसंच्या तसं सापडणार नाही हे तिला कळलं. आता हे पाणी संथ होतं. पण अशाही वेळा असतातच न! की जेव्हा हे बेभान होतं, आपले तट सोडून सैरावैरा धावतं. त्या पाण्याला मग कुणीही कळत नाही. त्या वेळी ते पाणी नसतंच... प्रलयच असतो. तो प्रलय केवळ पाण्यातच शिरत नाही. तो मस्तकातच भिनत जातो. या सगळ्यात माणसाच्या इच्छा अनिच्छेचा सन्मान कुठला!
