У аповесці “Непрыручанае рэха” аўтар, адчуваецца, надае больш увагі свайму стаўленню, што адбываюцца вакол яго, чым самім падзеям: яны тут нібы нешта другаснае, толькі дапаўненне абставінаў.
Чытаючы кнігу, мы сапраўды мусім пераканацца, што сам аўтар у ёй — не проста галоўны персанаж, ад імя якога ідзе гаворка ды з якім пастаянна адбываюцца нейкія прыгоды (і не толькі на паляванні!). З такой нагоды нам застаецца адно: пазайздросціць яму за тое. Але не будзем паддавацца свайму першапачатковаму ўражанню ад прачытанага. Аўтар далёка не летуценнік. Ён, заўважым, — праблематык, бо сваёй кнігай заклікае чалавека не быць сляпым спажыўцом прыроды.
