Tanıdık robotik ses duyuldu.
“Kardeşlerim! Yüce sembol adına, birinci dereceden masa toplantısını başlatıyorum. Tüm karanlık ruhlar bizimle beraber olsun. Yüzyıllardır devam eden birlikteliğimiz kıyamete kadar sürecektir. Hiçbir güç, hiçbir kuvvet bizi hırsımızdan, inadımızdan, yolumuzdan, mücadelemizden döndüremedi döndüremeyecektir. Biz, kalplerimizi tek bir amaç için kilitledik. Gözlerimizi kör, kulaklarımızı sağır ettik. Cansız bir ceset misali, tüm duygulara, tüm düşüncelere, tüm hayallere kapalıyız. Düşmanımız tektir, hedefimiz bellidir. Hiçbir zaman ve hiçbir şekilde değişmedi ve dünya durdukça da değişmeyecek.”
“Kıymetli Hazret, istemiş olduğunuz bilgilendirme raporu hazırlandı. İzniniz olursa, huzurunuzda masaya okumak isterim.”
“Buyurun sayın Vekil. Sizi dinliyoruz.”
“Efendim, bilindiği üzere Avrupa ve Amerika halkının bu gelişmişliğini ve modernliğini, felsefe ve medeniyete borçlu olduğumuzu söylüyoruz. Saadetin, yalnızca bu ikisiyle kazanılacağına inandırıyoruz. Ancak öne sürdüğümüz felsefe hastalıklı ve bozuk. Medeniyetimizin de yaptığı tek şey, yasak zevk ve eğlencelere yönlendirmek. Kişi görünüşte cismi ile süslü ve aldatıcı bir servet içinde olsa da aklında, kalbinde, ruhunda, vicdanında, dehşetli sıkıntılar ve azaplar çekiyor. Bu şekilde insanların mesut olduklarına daha ne kadar ikna edebiliriz, bilemiyorum. Felsefeyle eğitilmiş, olağanüstü zekâ ve akıl hareketleriyle Hristiyanlıktan uzaklaştırıp vücutlarını geçici cennetimizde yaşatsak da ruhlarını cehennem azabından kurtaramıyoruz. Bu hastalığın ilacı yok. Tek çaresi, geçici hislerle uyuşturmak, duyguları iş yapamaz hale getirmek, cazibeli, çekici, uyutucu, aşırı lüks ile doymak bilmez arzu ve isteklere hitap edebilmektir. Morfine alışmış müzmin bir hasta gibi, her geçen gün daha da fazlasını almadan tatmin edilemeyen, hayvandan aşağı, aşağıların da aşağısına düşürülen bir insanlıktan bahsediyorum.
Zekâları ön plana çıkartarak onlara hata yaptırıyoruz. Dünyaya tek gözle bakmalarını sağlıyoruz. Tanrılarını unutturup her şeyin yaratıcısı tabiatmış gibi gösteriyoruz. Kainattaki sanatları gizliyoruz. Bir tek tanrı ile işi kolaylaştırmak yerine, zor olanı, binlerce batıl inançları, putları kabullenmelerini sağlıyoruz. Takdir edersiniz ki minicik zerre gibi bir kuvvet, incecik tel gibi bir irade, geçici parıltı gibi bir anlayış, çarçabuk sönen alev gibi bir hayat, bir ömür yaşatıyoruz. İmkânsızı şimdilik başarıyoruz. Ama ne kadar sürer bilemiyorum.
Dünyaları genel bir yas evi gibi geçiyor. İşittikleri tek şey ölümlerden ve elemlerden gelen çığlıklar, feryatlar…
İnsanı hırs ve gururun esiri, kendisinden başka hiçbir şeyi sevmeyen, her şeyi kendi adına feda edebilen bir canavara dönüştürdük… Başardık…”
