„Slušala je sitno, ubitačno jednolično šljapkanje kiše pod prozorima, i Čangino suho kašljanje u drugoj sobi, i Jovanovo hodanje po predsoblju, i baš zato što je bila sama kao nikad u životu, sama kao u grobu, jače je osjećala te znakove tuđih života s kojima je ništa ne veže, od kojih je toliko odvojena da je zbog toga guši mučan bol. Okrećući glavu nevidljivom zidu, od koga bije leden dah, ona je svjesna čudne misli, a i ne misli o njoj, da se zbog nečega mladići i jedan bolestan čovjek teturaju ovog časa po dalekom kaljavom drumu, zbog nečega što je jače od sna i od straha, da zbog neke svoje misli onaj sušičavi čovjek u drugoj sobi danju i noću obigrava sela na svojim štulastim nogama, ne misleći na bolesno kašljucanje i ne tužeći se na umor, da zbog nečeg što mu je važnije od života Jovan mirno gleda na sve što se oko njega dešava, on zna za nešto od većeg značaja.“
