In het afnemende licht van wat ooit een bruisende metropool was, stond Alex Mercer bovenop de overblijfselen van een verbrijzelde wolkenkrabber, zijn ogen gericht op de horizon. De lucht, geschilderd in vurig oranje en bloedrood, getuigde in stilte van de waanzin die zich had ontvouwd. Drie verschillende sporen, als de vingers van een toornige god, strekten zich vanuit verre landen omhoog en markeerden de opkomst van kernkoppen die werden gelanceerd door de supermachten van de wereld: Amerika, Rusland en China.
Alex, een voormalig stadsverkenner die een onwillige overlevende werd, was altijd gefascineerd geweest door de skeletten van de beschaving. Nu werd de wereld zelf één grote, verlaten ruïne. De ontploffingen waren van verre, maar de boodschap was duidelijk: de hoogmoed van de mensheid had eindelijk zijn hoogtepunt bereikt in haar ultieme dwaasheid. Terwijl de eerste schokgolf van de lanceringen weergalmde door de holle kloven van beton en staal, voelde Alex de trillingen van het begin van een nieuw tijdperk.
Er was paniek uitgebroken in de straten beneden. Mensen klauterden in een waanzinnige overlevingsdans, plunderden winkels, kaapten auto's en vertrapten elkaar in een wanhopige poging om onderdak te vinden. Het dunne vernisje van de samenleving, zo lang in stand gehouden door de belofte van orde, was in enkele ogenblikken weggeschroeid. In de chaos bleef Alex een eiland van griezelige kalmte, niet uit onverschilligheid maar uit een diepgewortelde berusting dat de wereld die ze ooit kenden onherroepelijk verloren was.
Terwijl de nachtelijke hemel in vuur en vlam stond door de nasleep van de toorn van de mensheid, daalde Alex van hun plek af, vastbesloten om door de chaos te navigeren. Ze wisten dat de echte strijd in het verschiet lag - niet alleen de strijd tegen de onvermijdelijke gevolgen en de ineenstorting van het milieu, maar de strijd om de ziel van de mensheid, terwijl de overblijfselen van de wereld zich tegen elkaar keerden om te overleven.
En dus ging Alex, met een bezwaard hart en een wil die gehard was tegen de komende duisternis, de ruïnes in. Het verhaal van hun overleving moest nog worden geschreven, maar het zou niet alleen een verhaal zijn over uithoudingsvermogen, maar ook over de zoektocht naar hoop te midden van de as.
