15 Temmuz 2016’da Türkiye’de başlayan bir baş aşağı gidişte bende vardım.
Olay yüz binleri etkilemişti. Erdoğan ve yönetiminin uyguladığı zulüm sonucu peyderpey 550 bin kişi gözaltına alınmış,
150 bin kamu görevlisi ihraç edilmiş,
30 bin kişi tutuklanmış,
30 bin kişi arananlar listesine girmiş,
100 bin kişi adli kontrolle tabi tutulmuştu.
Ceza evinin kötü koşulları ve edilen işkencelerin neticesinde ölenlerin sayısı 73 ve süreçte toplam ölen insan sayısı 567 kişi olmuştu.
MİT tarafından kaçırılan ve kendisinden haber alınamayan 27 kişi vardı.
Meriç’ten geçerken 24 kişi yaşamını yitirmişti.
Cezaevinde 840 bebek ve 12 bin kadın bulunuyordu.
Ve halen 30 bin kişi içerde hastalık ve hak mahrumiyetleri ile boğuşuyordu.
Geçmişte ülkeler işgal edilmezden ordusu ve emniyeti zayıflatılır; eğitimi adaleti yok edilir; halkının arasına fitne tohumları atılırdı.
Sonra… İşgal edilecek ülke ekonomisi zayıflatılır; yetişmiş uzman kadroları yok edilir; olumsuzluklara, yanlış gidişe itiraz edecek, ses çıkarabilecek entelektüel beyinleri ve gazetecileri bertaraf edilirdi.
Bugün Türkiye’de yapılmakta olan tam da budur. Ve ülke sessiz sedasız işgal edilmektedir. Bu işgalin ötekilerden en büyük farkı da işgali ayaları parlarcasına alkışlayan büyük bir kitlenin bulunmasıdır.
Bir eğitimci olarak ben, bu işgali, yıkılışı iliklerime kadar yaşadım… Tutuklanma, gözaltı, işkenceler ve cezaevi süreçlerinden sonra çok sevdiğim yurdumu dahi terk etmek durumunda kaldım.
Bu kitapta başıma gelenleri-yaşadıklarımı anlatıyorum. Yüz binlerin yaşadıklarından farklı olmayan hadiseleri anlatmakta maksadım kayda geçirmek ve tarihe not düşmektir.
Çünkü bu ceberut idareciler yaptıklarının bilinmemesi, bilinenlerin unutulması için ellerinden geleni yapıyor-yapacaklar. Bize de düşen onlara mani olmaktır.
Her şeye rağmen bedel ödeyenler, güzel günleri geri getirecekler ümidindeyim.
Hasan Yüksel
