Tiu ĉi estas la unua romano de la aŭtoro (el 12 entute), verkita en la jaro 1958. Kvankam ankoraŭ sufiĉe juna, Adem Demaĉi demonstris sian fortan karakteron kaj patriotan kaj humanistan vizion akirante la subtenon de la plimulto de albanoj loĝintaj en la eksa komunisma Jugoslavio (en Kosovo, Makedonio, Montenegro kaj Suda Serbio). Lia meaĝo jenis: etendu la manon de repaciĝo kaj ne tiun de krimo. Rezignu pri antaŭjuĝoj de la pasinto, edukiĝu, unuiĝu, ĉar nur tiel vi transvivos!” Tian vidpunkton li respektis ankaŭ dum preskaŭ 30 jaroj de politika malliberejo, ankaŭ post kiam oni liberigis lin aprile 1990, fariĝante simbolo de rezistado kaj multetna kunekzistado en Kosovo kaj pli vaste. Pro tio, la Konsilio de Eŭropo enmanigis al Adem la porpacan premion “Saĥarov” decembre de 1991; la unuiĝintaj universitatoj de Hispanio honoris lin per “granda premio por la libera penso, 1994”; universitato de Oslo per premio por la libera parolo kaj penso, 1995; li ricevis la titolon “Heroo de Kosovo” de la prezidanto de sia lando, 2011; la titolon “Honoro de Nacio” de la prezidanto de Albanio, 201; k.a. Adem Demaĉi forpasis en Julio de 2018.
