Najzabawniejsza i zarazem najsmutniejsza powie¿¿ Aleksandry Zieli¿skiej. Pe¿na magicznego realizmu. Opowiada o rozpadaj¿cych si¿ rodzinnych wi¿zach, potrzebie blisko¿ci i pocieszeniu, które nie zawsze znajdujemy od razu. ¿«Grzybnia» to powie¿¿ o nas tak bardzo wspó¿czesnych - o l¿ku przed ¿mierci¿, nieumiej¿tno¿ci bycia razem, samotno¿ci. Czy daj¿ca nadziej¿? To ju¿ trzeba odkry¿ samemu. Zieli¿ska zastanawia si¿ nad tym, co ludzi dzisiaj ¿¿czy. Czy mi¿dzy nami jest matnia czy grzybnia?” - WOJCIECH SZOT
W ¿YCIU, DO KTÓREGO PRZECISKAJ¿ SI¿ SNY, PRZYJACIELE MUSZ¿ TRZYMA¿ SI¿ RAZEM. NA DOBRE I NA Z¿E, A¿ DO KO¿CA ¿WIATA.
Kiedy¿ by¿o inaczej, kiedy¿ by¿o lepiej, ga¿ganiarze zawsze razem. Czworo przyjació¿ z dzieci¿stwa, a jedno za drugim skoczy¿oby w ogie¿. Po nag¿ej ¿mierci Filipa reszta zaczyna rozumie¿, ¿e psoty si¿ sko¿czy¿y i po trzydziestce trzeba b¿dzie dorosn¿¿ po raz drugi.
Co¿ si¿ urywa, co¿ si¿ zaczyna, ale mo¿e je¿li mocno zacisn¿¿ powieki, to rzeczywisto¿¿ przestanie by¿ taka straszna?
Spotkanie w rocznic¿ ¿mierci Filipa b¿dzie dla ga¿ganiarzy pobudk¿ z dziwnego snu, z którego wpadn¿ w kolejny, jeszcze dziwniejszy. Do Ziemi zbli¿a si¿ kometa, w jeziorach p¿ywaj¿ meduzy, dzikie zwierz¿ta wchodz¿ do miast, a po biegn¿cych pod ziemi¿ nitkach grzybni rozchodzi si¿ podskórne dr¿enie.
