Petro Zheji la si dëshirë të fundit të përcillej nga kjo jetë me tingujt e Sonatës së Bethovenit, "Pranvera". Ndjeshmëria e tij estetike është provuar nga përkthimi i kryeveprave botërore për tridhjetë vjet nën diktaturë. Megjithatë, kjo nuk ishte as e vetmja, as veprimtaria kryesore e tij. Përtej saj dhe ndofta nëpërmjet saj, ai u ndal dhe u përqendrua te gjuha, për të gjetur aty gjurmët e lashta të shkëndisë së mbjellë nga Krijuesi te njeriu dhe të shpërndara si dënim kur njerëzimi primitiv guxoi ta sfidonte me ngritjen e Kullës së Babelit. Librat e Petros, nga i pari deri tek i fundit, janë dëshmitarë të gjenialitetit të tij. Atje shpalosen rezervat e gjuhës sonë, të shqipes së izoluar dhe të habitshme, që me rolin e saj mesianik, sipas Petros, dëshmon për lidhjen misterioze me Absolutin. Prej pasurisë së madhe të koincidencave kuptimore që ajo fsheh, mund të jemi të sigurt se kjo punë titanike e Zhejit do të ketë impakt të rëndësishëm në studimet gjuhësore mbi rrafshin e ri teorik, siç prej kohësh e ka adaptuar bota, duke i dhënë shqipes një vend kyç në panoramën gjuhësore evropiane. Këtë gjë e ka argumentuar bindshëm Petro Zheji. Ky libër është vërtet "Çelësi" që mbyll dyert e heshtjes mbi kërkimin e tij impresionues dhe hap ato drejt kuptimit të Algoritmit Simbolik. Lekë Tasi
