Het laatste wat ik mij herinner is de blik van afschuw op de gezichten van het publiek. Maar ik voelde me het meest vernederd toen ik Blake Jansen zag, de coolste jongen uit onze klas, die me vol ongeloof aanstaarde.
Als ik aan die avond denk schaam ik me nog steeds. Iedereen zei dat ik geluk heb gehad, omdat ik er alleen maar een lichte hersenschudding en een enorme bult op mijn hoofd aan over heb gehouden. Maar het ongemak dat ik voelde omdat ik het lachtertje van de hele school was, stond vers in mijn geheugen gegrift. Ik probeer die hele dag te vergeten, het voor altijd uit mijn geheugen te wissen, maar nu komt het steeds terug en jaagt het achter me aan. Sukkel met een hoofdletter S! Ik geloof nog steeds niet alles wat er is gebeurd op die noodlottige dag. Als het alleen maar een nachtmerrie was kon ik gewoon wakker worden en er nooit meer aan denken. Maar helaas is dat niet het geval!
Mam zegt dat de tijd alle wonden heelt en dat iedereen het incident waarschijnlijk allang is vergeten, maar ik denk dat het nog heel lang duurt voordat ik eroverheen ben. Op de één of andere manier verdenk ik dat ene meisje uit de klas ervan dat ze er iets mee te maken had. Noem het een onderbuikgevoel, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze erbij betrokken was.
