"Saks¿dan kopar¿lmak. Bu sözü nereden hat¿rl¿yorum? Ölümünden sonra ¿ifreli deri çantas¿nda buldu¿um mektupta babam benim için söylüyordu. Zarf¿n üstünde ad¿m var, yuvarlak damgadaki tarihte on ya¿¿nday¿m. O zamanlar annemle ya¿ad¿¿¿m eve postalanm¿¿ ama elime geçmemi¿. Muhtemelen bana vermemi¿ler. Babam, bunun olaca¿¿ndan endi¿eyle mektubun ve zarf¿n bir fotokopisini alm¿¿, bir gün bulaca¿¿m umuduyla çantaya b¿rakm¿¿. Neden beraber ya¿ad¿¿¿m¿z onca sene kendisi ç¿kar¿p bana vermedi ya da bahsetmedi, bunu istedi mi, bilmiyorum.
Sadece vermedi. Bir gün öldü¿ünde bulaca¿¿m¿ dü¿ünmü¿ olmal¿. Belki de böyle bir mektubun varl¿¿¿n¿ unuttu. Bilmiyorum. ¿¿te o mektupta beni böyle tarif ediyordu: Saks¿s¿ndan kopar¿lm¿¿.
Sen saks¿s¿ndan kopar¿lm¿¿ bir çocuksun, ba¿ka bir saks¿ya ekildin, bunun ac¿s¿n¿ bir ömür duyacaks¿n..."
Karlar alt¿nda bir Amsterdam. Ruhla bedenin kavgas¿nda arada kalm¿¿ bir adam. Sanki ömür boyu sürecek bir gece geçirir. Dul sihirbazla, Afgan taksiciyle, delilerle, ölülerle, müzisyenlerle, uyu¿turucu sat¿c¿lar¿yla konu¿ur.
Kula¿¿nda bir cümle: ¿nsan¿n ya¿amaktan mühim i¿leri var, onu bulunca korkular¿n biter. Bu sözün pe¿inden ko¿tukça, Amsterdam'¿n buz tutmu¿ merdivenlerinde hakikatin kar¿¿s¿nda d¿md¿zlak kal¿r.
Bedenine hapsolmu¿ bir ruhun isyan¿ art¿k ba¿lam¿¿t¿r.
