Eşimin özgürlüğü kısıtlandığında, çocuklarımızdan ayrı kalmak hem eşime hem de çocuklara çok zor gelmişti. Çocuklara olan hasret, eşimi çok derinden etkiliyordu. Çocuklarımız, ilk ayrıldığımızda 3, 7 ve 9 yaşlarındaydı. Tam sevgi ve oyun zamanlarıydı. Onların doğum günleri, karne günleri, bayram etkinlikleri gibi özel zamanlarda, zorunlu olarak yanlarında olamamak hem eşimi üzüyordu hem de çocuklarımızı.
Sık sık mektuplarla hasret gidermeye çalışıyorduk. Eşim zamanla mektuplarına çocuklar için yazdığı hikayeler ekledi. Çocuklar bu hikayeleri aldıkça, okudukça çok mutlu oluyorlardı. Bir nebze olsa da hasretlerine iyi geliyordu. Bazı hikayeleri okuduklarında ağladılar, bazılarında derin hayallere daldılar. Bu hikayeler, ailemizin yaralarına hem çocuklarda hem ebeveynlerde bir ilaç gibi geldi.
Eşim hala özgürlüğüne kavuşamadı. Bizim çocuklarımıza iyi gelen bu hikayeleri sizlerle de paylaşmak istedik.
İyi okumalar...

Meltem Uğur