Pierwszy rozdział omawia skrótowo wybrane koncepcje antymonizmu człowieka (czyli koncepcje dualistyczne, tripletyczne itd.) tak tworzone przez filozofów w czasach antycznych, jak i, bardziej współcześnie, przez psychologów.
Rozdział drugi omawia koncepcję człowieka wyprowadzoną z cybernetyki, wynikającą z przyjęcia założenia, że człowiek jest systemem autonomicznym. Jest to dość szerokie omówienie tej koncepcji, gdyż jest ona praktycznie nieznana ani w świecie filozofii ani w świecie psychologii.
Trzeci rozdział referuje kształtowanie się chrześcijańskiej koncepcji człowieka, poczynając od antropologii biblijnej.
Rozdział czwartym bardzo skrótowo traktuje dwie kolejne dziedziny – separację duszy i ciała w przeżyciach mistycznych oraz, dla kontrastu, mocne ich powiązanie znane z neurologii.
Następnie, w piątym rozdziale, zestawiono ze sobą zaprezentowane wcześniej koncepcje, wskazując że często są one tożsame; jednak koncepcja cybernetyczna, wychodząc z science, czyli nauk ścisłych, po prostu jest opisana bardziej precyzyjnym językiem. Podjęto także próbę zarysowania ujednoliconej koncepcji, uwzględniającej wszystkie wcześniej podane.