Hemû mirov li mana jiyanê digerin, lê ew bi xwe nikarin jiyana bextewar bibînin. Dîn û diyanet û xêr û karên qenc jî nikarin dilê mirovan têr bikin û nikarin wan nêzîkî Xwedê bikin. Herweha Xwedê di felsefeyê de nayê dîtin û tiştên afirandî jî nikarin me bibin ba Xwedê. Neguhdariya mirov wê riya ku diçe ba Xwedê li ber mirovan digire. Mirov di kûrahiya dilê xwe de vê yekê dizanin. Loma aştiya ruhê wan tune. Bi zanastî be, an jî ne bi zanastî be, dîsa jî her kes li Xwedê digere. Lê dilê mirovan diêşe, çimkî ew bi baxçê Êdenê yê windabûyî dizane û bêriya wî dike. Bi xwihdan û keda xwe ya bêrawestin mirov dixwaze veqetandina xwe ya ji Xwedê ji holê rake, lê bi ser nakeve.

Mirov di sûretê Xwedê de hatiye afirandin. Ew hatiye afirandin, da ku bi Xwedê re bide û bistîne. Armanca jiyana mirov ne ew e ku mirov li dor xwe bizivire; lê mana jiyanê, Xwedê bi xwe ye.

Her kesê ku li mana jiyanê digere, divê li Xwedê jî bigere. Riyeke din tune.