Όσοι δεν είδαν την καταστροφή της Σμύρνης, και όσοι δεν υπήρχαν όταν σφαγιάστηκε ο ελληνισμός του Πόντου και εκδιώχθηκε αυτός της Πόλης, ας δούνε τα σημερινά δεινά της Κύπρου, και θα καταλάβουν. Όλα ετούτα είναι κεφάλαια της ίδιας ιστορίας, που ακόμα δεν τελείωσε, όπως νομίζουν κάποιοι. Έδωσε φώτα ο ελληνισμός, φωτίστηκε η ανθρωπότητα, κι έμεινε στα σκοτάδια ο ίδιος, κυνηγημένος απ' τις προαιώνιες κατάρες του, πότε τη διχόνοια, και πότε την προδοσία, κι άλλοτε κάποια υποτροπή μιας αθεράπευτης ιδιωτείας, να επιφέρει κρίση αμνησίας της ταυτότητας στους Έλληνες.
Ίδια κουσούρια είχαν ορισμένοι και το 1986, όταν τα αίσχη τους άνοιξαν τον ασκό της αδικίας, και ξεχυθήκαν από μέσα ασυγκράτητες οι φονικές δυνάμεις του. Κάποιοι ελεεινοί, συνένοχοι του ορκισμένου εχθρού, που πάντοτε καραδοκεί να πετσοκόψει την Ελλάδα, και που δεν ησυχάζει, μέχρι να επιβάλει τη διαστροφή του. Το καλοκαίρι εκείνο, έστειλε ο άρπαγας τους κατασκόπους του ως την Κάρπαθο, την Κάσο και τα ερημονήσια της, για να λεηλατήσουν την υγρή αγκαλιά της Αιγηίδας.
Όλα αυτά είναι γραμμένα στο βιβλίο, μέσα απ’ την ιστορία του Άρη, που ξεκίνησε από την Αθήνα και την πλατεία Βικτωρίας, μόλις δεκαοχτώ χρονών τότε, και βρέθηκε στην Κάρπαθο. Η μοίρα του είχε ορίσει ετούτα τα ελληνικά νησιά για φόντο του έρωτα, τόπο αντάμωσης με φίλους, και αναμέτρησης μ' εκείνους που επιβουλεύονται τη Θάλασσα των Αθανάτων.